“জীবাত্মা কালৰ জালত কেনেকৈ বন্দী হল”

বিশেষ: ব্রহ্মই (জ্যোতি নিবঞ্জনে) তপস্যা কৰি থকা দেখি আমি সকলো আত্মা, যিসকল আজি জ্যোতি নিবঞ্জনৰ একৈশ ব্রহ্মাণ্ডত আছো তেওঁৰ সাধনার প্রতি আসক্ত হলোঁ আৰু হৃদয়ৰে সৈতে তেওঁক বিচাৰিবলৈ ধৰিলোঁ। নিজৰ সুখদাতা প্রভু সতা পুৰুষৰ পৰা বিমুখ হৈ গলো। পূর্ণ প্রভূৱে বাৰে বাৰে সাৱধান কৰি দিয়াৰ পিছতো ক্ষৰ পুৰুষৰ পৰা আমাৰ আসক্তি আঁতৰ নহল। (এই প্রভাৱ আজিও কাল সৃষ্টিত দেখা পোৱা যায়, যেনেঃ কিশোৰ
কিশোৰী সকলে কথা ছবিৰ অভিনেতা অভিনেত্ৰীৰ কৃত্রিম অভিনয়, ভাব-ভঙ্গী (জীবন নির্বাহৰ বাবে কৰা) ত বেয়া ধৰণে আসক্ত হৈ পৰে, বাধা দিলেও নামানে। যদি কোনো অভিনেতা অভিনেত্রী ওচৰৰ চহৰলৈ আহে, তেওঁলোকক চাবলৈ সেই নির্বোধ যুৱক-যুৱতী সকলে বহু সংখ্যাত আহি ভিৰ কৰে। নিজৰ মা-দেউতাৰ কষ্টো পাৰ্জিত ধন খৰছ কবে, লাভ হলে একো নাই, সময়ো অবাবত খৰছ হয়। অভিনেতা অভিনেত্রী সকলে জীবিকা উপার্জন কৰি আছে, লৰা-ছোৱালীবোৰৰ ধন কব নোৱৰাকৈ লুটি নি আছে। মা দেউতাই কিমান বুজনি দিয়ে, কিন্তু নুশুনে। কৰবাত কেনেবাকৈ লুকাই-চুৰকৈ হলেও যাবই।) পূর্ণ ব্রহ্ম কবিদেরে (কবীৰ প্ৰভৃ) ক্ষৰ পুৰুষৰ তপস্যা দেখি তেওঁক সুধিলে যে তেওঁ কি বিচাৰিছে। তেওঁ কলে, “পিতাদেউ, এই স্থান মোৰ বাবে কম হৈছে, অনুগ্ৰহ কৰি মোক সুকীয়াকৈ দ্বীপ প্ৰদান কৰক।” সতপুৰুষ কৰীৰ পৰমাত্মাই তেওঁক ২১ (একৈশ) টা ব্রহ্মাণ্ড প্রদান কৰিলে। কালান্তৰত (কিছু সময়ৰ অন্তৰালত) জ্যোতি নিবঞ্জনে ভাবিলে যে তাত কিবা নহয় কিবা ৰছনা কৰা উচিত হব। উদং ব্ৰহ্মাণ্ডৰ কাম কি? এই ভাবি আকৌ ৭০ যুগলৈকে তপস্যা কৰি পূৰ্ণ পৰমাত্মা কবিদেৱৰ (কবীৰ প্ৰভু) পৰা ৰছনাৰ বাবে সামগ্ৰী দিবলৈ প্ৰাৰ্থনা কৰিলে। সতপুৰুষে তেওঁক তিনি গুণ আৰু পাঁচ তত্ব দিলে যাৰ সহায়ত ব্ৰহ্মই (জ্যোতি নিৰঞ্জন) নিজৰ ব্ৰহ্মাণ্ডত কিছু বছনা কৰিলে। আকৌ ভাবিলে যে এই ব্রহ্মাণ্ডত কিছু জীৱও থাকিব লাগে, অকলে ভাল নালাগিল। এই চিন্তা কৰি ৬৪ (চৌষষ্ঠি) যুগলৈকে আকৌ তপস্যা কৰিলে। পূৰ্ণ পৰমাত্মা কবিদেরে সোধাত কলে যে তেওঁক কিছুমান আত্মা দিব লাগে, অকলে ভাল লগা নাই। তেতিয়া সতপুৰুষ কবিৰগ্নিয়ে (কবীৰ পৰমেশ্বৰ) কলে যে ব্ৰহ্মক, তেওঁৰ তপস্যাৰ প্ৰতিফল স্বরূপে আৰু ব্রহ্মাণ্ড দিব পাৰিব, কিন্তু তেখেতৰ আত্মাক কোনো জপ-তপ-সাধনাৰ প্ৰতিফল ৰূপে দিব নোৱাৰে। যদিহে কোনো আত্মা নিজ ইচ্ছাৰে যাব বিচাৰে যাব পাৰে। সমৰ্থ কবীৰৰ কথা শুনি জ্যোতি নিৰঞ্জন আমাৰ (আমি আত্মা যি বৰ্ত্তমান এই কালৰ লোকত আছো) ওচৰলৈ আহিল। আমি সকলো হংসাত্মা আগৰে পৰাই তেওঁৰ প্ৰতি আসক্ত হৈ পৰিছিলোঁ। আমি তেওঁৰ চাৰিওফালে তেওঁক বেৰি থিয় হলোঁ। জ্যোতি নিৰঞ্জনে কলে যে তেওঁ আছুতীয়াকৈ ২১ ব্ৰহ্মাণ্ড পিতাদেউৰ পৰা প্ৰাপ্তি কৰিছে। তাত নানা ধৰণৰ মনোমোহা স্থান আছে, তোমালোক মোৰ লগত যাবা নে? সকলো হংসই যি আজি একৈশ ব্ৰহ্মাণ্ডত প্ৰতাৰিত হৈ আছোঁ, কলো যে যদিহে পিতাদেউয়ে অনুমতি দিয়ে আমি যাবলৈ প্ৰস্তুত। তেতিয়া ক্ষৰ পুৰুষ পূৰ্ণ ব্ৰহ্মা মহান কবিৰ (সমৰ্থ কবীৰ প্ৰভুৰ) ওচৰলৈ গল আৰু সকলো কথা কলে। তেতিয়া কবিৰগ্নিয়ে কলে যে তেওঁৰ সন্মুখত স্বীকৃতি দিয়া সকলক যাবলৈ আজ্ঞা দিব। ক্ষৰ পুৰুষ আৰু পৰম
অক্ষৰ পুৰুষৰ দুয়ো সকলো হংসাত্মাৰ ওচৰলৈ গল। সৎ কবীৰদেৱ কলে যে যি সকল হংসাত্মাইব্রহ্মাৰ লগত যাব বিচাৰে তেওঁলোকে হাত দাপ্তি স্বীকৃতি দিব লাগে। নিজৰ পিতাদেউৰ সম্মুখত কাৰো সাহস নহল। কোনেও স্বীকৃতি নিদিলে। বহুত সময় নিস্তব্ধতাই ছানি ধৰিলে। তাৰ পিছত এটা হংসাত্মাই সাহস কৰি কলে যে তেওঁ যাব বিচাৰে। তাকে দেখি (যি সকল আজি কালৰ (ব্ৰহ্মৰ) একৈশ ব্রহ্মাণ্ডত বন্দী হৈ আছো) আমি সকলো হংসাত্মাই স্বীকৃতি দিলোঁ। পৰমেশ্বৰ কবীৰদেৱে জ্যোতি নিবঞ্জনক তেওঁৰ নিজৰ স্থানলৈ যাব কলে আৰু জনালে যে যি সকলে তেওঁৰ লগত যাবলৈ স্বীকৃতি দিছে কবীৰদেৱে সেই সকলো হংসাত্মাক ব্ৰহ্মৰ ওচৰলৈ পঠিয়াই দিব। তেতিয়ালৈকে জ্যোতি নিৰঞ্জনৰ নিজৰ একৈশ ব্ৰহ্মাণ্ড সত্যলোকত অৱস্থিত আছিল।

তাৰ পিছত পূৰ্ণ ব্ৰহ্মই প্রথমে স্বীকৃতি দিয়া হংসাত্মক ছোৱালীৰ ৰূপ দিলে কিন্তু স্ত্রী যোনি বছনা নকৰিলে আৰু সকলো আত্মাক (যিবিলাকে জ্যোতি নিৰঞ্জন (ব্রহ্মা) ৰ লগত যাবলৈ সন্মতি দিছিল) সেই ছোৱালীৰ শৰীৰত প্ৰৱেশ কৰাই দিলে, আৰু তাইৰ নাম অষ্টাঙ্গী (আদি মায়া/প্রকৃতি দেবী/দুর্গা) ৰাখিলে। সত্যপুৰুষে তাইক পুত্ৰী বুলি সম্বোধন কৰি কলে, তোমাক শব্দ শক্তি প্রদান কৰিছো আৰু ব্ৰহ্মই যিমান জীৱ বিচাৰে, সিমানেই জীৱ উৎপন্ন কৰি দিবলৈ অনুমতি দিলে। পূর্ণব্রহ্ম কবিৰ্দেরে (কবীৰ চাহেব) নিজৰ পুত্ৰ সহজ দাসৰ দ্বাৰা দুর্গাক জ্যোতি নিৰঞ্জনৰ ওচৰলৈ পঠালে। সহজ দাসেও কলে যে পিতাদেউয়ে এইজনী ভনীৰ শৰীৰত সেই সকলো আত্মাক প্ৰৱেশ কৰাই দিছে যি সকলে ব্ৰহ্মৰ লগত যাবলৈ সন্মতি দিছিল, লগতে তাইক বচন শক্তিও প্রদান কৰিছে। ব্রহ্মই যিমান জীৱ বিচাৰে প্রকৃতি দেৱীয়ে নিজৰ শব্দ শক্তিৰে উৎপন্ন কৰি দিব। এই বুলি কৈ সহজ দাস উভতি নিজৰ দ্বীপলৈ আহিল।

যুৱতী হোৱা কাৰণে ছোৱালীজনীৰ (প্রকৃতি দেৱীৰ) বং, ৰূপ চেহেৰা জিলিকি আছিল। ব্ৰহ্মৰ অন্তৰত বিষয় বাসনা (কাম ভাৱ) জাগ্রত হল আৰু প্ৰকৃতি দেবীৰ লগত অভদ্র আচৰণ কৰিবলৈ ধৰিলে। তেতিয়া দুর্গাই কলে যে তাইৰ লগত পিতাদেউয়ে (কবীৰ পৰমেশ্বৰে) প্ৰদান কৰা শব্দ শক্তি আছে। ব্রহ্মই যিমান জীৱ বিচাৰে তাই বচন শক্তিৰে উৎপন্ন কৰি দিব। দুগাই ব্ৰহ্মক মৈথুন পৰম্পৰা আৰম্ভ নকৰিবলৈ কলে। প্রকৃতি দেৱীয়ে ব্রহ্মক কলে যে ব্রহ্ম নিজে পৰম পিতাৰ শব্দৰ দ্বাৰা উৎপত্তি হৈছে আৰু পিছত মই উৎপন্ন হৈছো, সম্বন্ধত দুয়ো ককাই-ভণী, তেওঁলোকৰ মাজত মিলন মহাপাপৰ কাৰণ হব। কিন্তু জ্যোতি নিৰঞ্জনে প্রকৃতি দেৱীৰ কোনো কাকুতি মিনতি নুশুনিলে আৰু নখেৰে নিজ শব্দ শক্তিৰ দ্বাৰা
প্রকৃতি দেৱীৰ শৰীৰত স্ত্রী যোনি সংযোগ কৰি দিলে আৰু বলাৎকাৰ কৰিবলৈ মন মেলিলে। সেই সময়ত দুর্গাদেবীয়ে নিজৰ মান সম্মান ৰক্ষা কৰাৰ আন একো উপায় নেদেখি সুক্ষ্ম রূপ ধাৰণ কৰি জ্যোতি নিৰঞ্জনৰ মেল খাই থকা মুখেদি পেটলৈ প্রবেশ কৰি পূৰ্ণ ব্রহ্ম কবিবেক নিজৰ ৰক্ষাৰ্থে প্রার্থন। কৰিলে। সেই সময়তে কবিদের (কৰীৰ দেব) নিজৰ পুত্র যোগ সন্ত্যয়ন অর্থাৎ যোগজীতব রূপ ধাৰণ কবি তাত উপস্থিত হল আৰু কণ্যাক (দুর্গা) ব্ৰহ্মৰ পেটৰ পৰা বাহিৰলৈ উলিয়ালে আৰু জ্যোতি নিবন্ধনক কলে যে সিদিনাৰ পৰা তাৰ নাম কাল হব। তাৰ জন্ম মৃত্যু হৈ থাকিব। তাৰ বাবেই তাৰ নাম ক্ষৰ পুৰুষ হব আৰু এক লাখ মানৱ শৰীৰ ধাৰী প্রাণীক প্রতিদিনে খাব আৰু ১ লাখ ২৫ হেজাব উৎপন্ন কৰিব। এইবুলি কৈ কবীৰদেৱে দুয়োকে ২১ ব্রহ্মাণ্ডৰ সৈতে বহিষ্কার কবিলে। এনেকৈ কোৱা মাত্রকে একৈশ ব্রহ্মাণ্ড বিমানব দবে গতি কৰিলে। সহজ দাসৰ দ্বীপৰ কাষেৰে গৈ সতলোকৰ পৰা যোল শংখ কোস (এক কোস – ৩.২ কিঃ মিঃৰ হয়) দূৰত গৈ ব’ল।

বিশেষ বিববণঃ এতিয়া তিনি শক্তিব বিবরণ দিওঁ।

১। পূর্ণ ব্রহ্ম, যি জনক অন্য তুলনাত্মক নামেৰেও জনা যায়, যেনে সত্যপুরুষ, অকাল পুৰুষ, শব্দ স্বৰূপী ৰাম, পৰম অক্ষৰ ব্ৰহ্ম / পুরুষ আদি। এই পূর্ণব্রহ্ম অসংখ্য ব্ৰহ্মাণ্ডৰ গৰাকী আৰু অবিনাশী।

২। পৰব্ৰহ্মা, যি জনক অক্ষৰ পুৰুষ বুলিও কোৱা হয়। এইজন প্রকৃততে অবিনাশী নহয়। এইজন সাত শংখ ব্ৰহ্মাণ্ডৰ গৰাকী হয়।

৩। ব্রহ্ম, যিজনক জ্যোতি নিবন্ধন কাল, কৈল, ক্ষৰ পুৰুষ আৰু ধর্মবায় আদি নামেৰে জনা যায়। এওঁ মাত্র একৈশ ব্ৰহ্মাণ্ডৰ অধিকাৰী। ২১ ব্ৰহ্মাণ্ডৰ পৰিচয় দিয়া হব যত আৰু তিনিটা নাম পঢ়িবলৈ পাব, ব্রহ্মা, বিষ্ণু আৰু শিৱ।

ব্ৰহ্ম আৰু ব্ৰহ্মাৰ মাজত পার্থক্যঃ এটা ব্রহ্মাণ্ডত থকা সকলোতকৈ উচ্চতম স্থানত ব্ৰহ্মই (ক্ষৰ পুৰুষ) নিজে তিনিটা গোপন স্থান ৰছনা কৰি ব্ৰহ্মা, বিষ্ণু তথা শিৱৰ ৰূপত থাকে আৰু নিজৰ পত্নী প্রকৃতি (দুর্গা) ব সহযোগত তিনিজন পুত্ৰৰ উৎপত্তি কৰে।

তেওঁলোকৰ নামো ব্রহ্মা, বিষ্ণু আৰু শিৱ থলে। ব্রহ্মা, যি জন ব্ৰহ্মৰ পুত্র, এটা ব্রহ্মাণ্ডত কেৱল তিনিলোকব (পৃথিৱী, স্বৰ্গ আৰু পাতাল) ৰজণ্ডণ বিভাগৰ মন্ত্ৰী (গৰাকী) এইজন ব্রহ্মাক ত্রিলোকীয় ব্রহ্মা আৰু যি জন ব্রহ্ম ব্রহ্মলোকত ব্রহ্মারূপে থাকে তেওঁক মহাব্রহ্মা বা ব্রহ্মলোকীয় ব্রহ্মা বুলি কোৱা হয়। এইজন ব্রহ্মক (কাল) সদাশিৱ, মহাশির, মহাবিষ্ণুও কোৱা হয়।
শ্রী বিষ্ণু পুৰাণত প্রমাণ: শ্রীবিষ্ণু পুৰাণৰ চতুর্থ অংশৰ প্ৰথম অধ্যায়ৰ ২৩০-২৩১ পাঠাত শ্রীব্রহ্মাদেরে কৈছেঃ যি অজন্মা, সর্বময় বিধাতা পরমেশ্ববৰ আদি, মধ্য, অন্ত, স্বরূপ, বৃতাৱ আৰু সাৰ আমি জানিব নোৱাৰোঁ (শ্লোক ৮৩)

যি জনে মোৰ ৰূপ ধাৰণ কৰি সংসাৰ ৰচনা কৰে, স্থিতিৰ সময়ত যিজনে পুৰুষ ৰূপত থাকে আৰু যিজনে ৰুদ্ৰ ৰূপ লৈ বিশ্বক গ্রাস কৰে, অনন্ত ৰূপেৰে সম্পূৰ্ণ জগতক এৰণ কৰে (শ্লোক ৮৬)